Hoe zou het zijn om (nog) meer te genieten van de verschillen tussen jou en je partner?
Uit onderzoek en analyse is namelijk gebleken dat het niet zozeer de punten van overeenkomst, maar wel de verschillen tussen partners zijn die een relatie aantrekkelijk en boeiend maken.
Misschien moeten we om dat te begrijpen even terugkeren naar het moment waarop je mekaar leerde kennen. Wat trok jou precies aan in die ander?
Als je daarover nadenkt is de kans groot dat je uitkomt op details. Bijvoorbeeld de manier van reageren op bepaalde situaties, of een eigenzinnig trekje dat opviel, of nog een ander kleinigheidje dat in het oog sprong omdat het niet behoorde tot jouw model van de wereld.
Bijzonder toch dat het ging om verschillen, geen herkenningspunten, dingetjes die jij ook doet. Die gelijkenissen zie je later pas, als dat magische moment gepasseerd is. Bij het ene koppel gebeurt dat snel, bij het andere duurt het langer.
Hoe zou het dan komen dat die ongelijkheden in het verdere loop van de relatie zo vaak twistpunten worden? In plaats van ons te verwonderen over de eigenheid van de andere, zoals in het begin, gaan we die bekritiseren, proberen we die te kneden of te veranderen.
Sommige mannen beweren dat de meeste vrouwen de partner waarvoor ze kiezen zodanig willen veranderen tot hij niet meer lijkt op wat hij ooit was en dat zij hem daardoor dan niet meer moeten. Onjuist, want niet alleen de meeste mannen beweren dat over vrouwen, vrouwen zeggen hetzelfde over mannen.
We verliezen duidelijk iets uit het oog in de loop van de relatie. De meesten van ons waren ook nog vreselijk jong toen we in een relatie stapten. We wisten nog maar nauwelijks hoe het leven ineen zat. Janis Ian heeft het in een van haar liedjes over de periode before life has done its dirty job, de periode voordat het leven je zijn lelijkste kant heeft laten zien. Misschien hebben we die nodig om dichter bij de waarheid te komen.
Waar het om draait is de gedachte van I am enough, vertaald als ik ben voldoende. Je bent geboren zoals je bent en dat is goed zo, anders was je iemand anders geweest.
Als je het leven vanuit die filosofie bekijkt en jezelf aanvaardt zoals je bent, ga je jezelf (nog) liever zien en komt er een grote vrede met jezelf tevoorschijn.
Hoe voelt het om tegen je partner te zeggen: ook jij bent enough of voldoende zoals je bent? Om tegen haar of hem gemeend te zeggen: ik zie je graag zoals je bent.
Ooit ben ik verliefd op je geworden doordat je was wie je was. En nu ben jij nog steeds wie jij bent, hoe dat ook moge zijn, en daarom zie ik je nog steeds graag.
Als die visie van twee kanten komt, dan ontstaat er iets heerlijks. Niemand moét nog iets ten opzichte van de andere, alles is oké, er is harmonie omdat iedereen mag zijn en is wie hij is.
