Een prachtig kaartenhuisje, heel omzichtig opgebouwd maar zo fragiel. Bij de minste aanraking kan het ganse relatie-bouwsel in duigen vallen.
Dat merk ik telkens er ook maar het kleinste obstakel op ons pad komt.
Zijn wij allebei te lang alleen geweest?
Zijn we bang de wereld die we voor onszelf alleen hadden opgebouwd, ons kleine veilige coconnetje, te verliezen?
Enerzijds is er het verlangen – althans bij mij – om écht samen verder door het leven te gaan, samen een huishoudentje te beredderen, een huisje in te richten, een stabiele relatie te bouwen… maar dan voel ik dat jij dat helemaal niet wil.
En dan moet ik noodgedwongen de rem plaatsen op mijn eigen gevoelens, moet ik mezelf wijsmaken dat het beter is zo, dat we misschien al snel ruzie zouden hebben moesten we samen leven, dat we allebei behoefte hebben aan onze eigen ruimte…
Maar ik merk dat ik me op die manier niet helemaal aan je kan binden. Je bent er, en even zo goed ben je er plots niet meer.
Het zij zo. Dan kan ik terugvallen in mijn back-up wereldje dat er nog volledig op voorzien is om autonoom verder te draaien. Je bent slechts een aanhangsel, leuk maar eigenlijk niet essentieel.
Het maakt me soms moedeloos. Jij zou de man van mijn leven kunnen zijn, je hebt nagenoeg alles wat ik me maar kan wensen, en toch blijft er een metersdiepe kloof tussen ons. Onze relatie is instabiel. En ik heb het gevoel dat die kloof aan het groeien is, en dat verontrust me.
Vanavond ga ik naar huis, mijn huis, mijn nestje … en ik ga je daar missen. Jou, en onze relatie.
Dat merk ik telkens er ook maar het kleinste obstakel op ons pad komt.
