Ken je dat ook? Je zou graag naar theater gaan. Of binnenvallen op die gehypte vernissage.
Of gewoon naar een film of een dagje shoppen
Maar met wie?
Want alleen gaan zie je niet zitten. Nee, want dat is niet leuk.
Je denkt er al aan dat je daar alleen zal staan tijdens de pauze of de receptie met je glaasje wijn of fruitsap (whatever), zielig te wezen.
Je weet, of denkt te weten dat je op dat moment zal denken: is hier nu niet iemand die zo vriendelijk en attent wil zijn om even een praatje met mij te slaan.
Even denken, wie zou ik kunnen vragen om mee te gaan?
Je beste vriendin. Bwa, die zal vanavond wel bij haar man willen blijven. Bovendien heeft die kinderen en die moeten huiswerk maken of naar de voetbaltraining gebracht worden. Nee, die ga ik niet lastigvallen.
Die andere vriendin. Zei die vorige week niet dat ze zo moe was?
Die vindt het misschien niet zo leuk om naar theater te gaan maar die gaat maar met me mee uit medelijden omdat ik alleen ben. En misschien voelde ze zich moe omdat ze zich bij een saai iemand als ik verveelt.
Trouwens, sindsdien heb ik niets meer van haar gehoord. Ze zal bang zijn dat, als we bellen, ik weer eens zal vragen om samen wegte gaan. Die ga ik dus ook maar niet lastigvallen.
T is niet simpel voor een mens zonder vaste relatie.
Bij al de mensen die in aanmerking komen om met jou op stap te gaan kan je wel iets bedenken wat je tegenhoudt om te vragen of ze mee willen gaan. Had je maar een partner, een relatie, dan kon je lekker samen met z’n tweetjes gaan. Wat doe je?
Je besluit dat theaterstuk of die vernissage maar te laten voor wat het is. Je ploft neer in de sofa, pakt je fleece dekentje en slaat het gezellig om je naar warmte schreeuwende lichaam.
Een tas hete thee (of wie weet een lekker glaasje wijn) op de salontafel en die Amerikaanse weekendfilm zal ook nog wel best meevallen.
Knappe, intelligente, interessante, aangename dames en heren die heel onzeker worden als het op menselijke relaties aankomt.
Vrijgezellen voelen zich een last voor anderen omdat zij alleen zijn en niet alleen op stap durven te gaan.
Ze vullen voor de anderen in. Ze bedenken al wat de ander zou willen antwoorden maar niet durft te antwoorden:
“Nee, sorry, ik moet mijn zoon naar de training brengen en mijn dochter heeft pianoles. En daarna moet ik hen nog helpen bij hun huiswerk. En eigenlijk had ik graag vanavond gezellig met mijn ventje voor TV gezeten.”
Of:
“Nee dank u. Ik vond het vorige keer nogal saai. Ik ben eigenlijk alleen maar meegegaan omdat ik het zo zielig vond voor jou dat je anders alleen moest gaan.”
Maar is dat allemaal wel zo? Misschien voelde die eerste vriendin zich vorige keer bij jou zo vrij om gewoon zichzelf te zijn en eerlijk te tonen dat het een zware, vermoeiende werkweek was geweest.
En die andere vriendin. Die is misschien blij dat ze eens een avondje weg kan en dat haar man maar eens moet zorgen dat de kinderen met alles in orde geraakt.
Maar zij heeft op haar beurt misschien wel het idee dat jij, als vrijgezel, wel genoeg boeiends te beleven hebt - jij moet immers geen rekening houden met je relatie, je partner en misschien wel veel interessantere vriendinnen hebt die niet heel de tijd zeuren over hun man en de kinderen.
Vrijgezellen. Die zetten toch minstens een paar keer per week lekker de bloemetjes buiten, samen met andere vrijgezellen die in alle vrijheid hun zin kunnen doen? Alleen: ze vertellen ons niet alles om ons, oude mensen mensen met een vaste relatie, niet jaloers te maken.
Ik weet dat al het voorgaande nogal zwart-wit gesteld is, maar het zijn reële besognes van vrijgezellen die ik wel eens spreek. Ze vullen de ideeën en gevoelens van de anderen in. Wat me daarbij vaak opvalt is dat heel wat mensen, hoewel het om vrienden of vriendinnen gaat, het niet durven te bespreken met de betrokkene.
Je zou denken dat ze het gewoon aan die vriendin vragen of ze alleen maar meegaat uit medelijden. Volledig binnen de logica antwoorden ze dan dat die vriendin haar niet wil kwetsen en dus zal tegenspreken dat ze uit altruïsme meegaat. Het zegt mijns inziens iets over hoe onzeker sommige vrijgezellen worden.
Mijn excuses voor de keuze om dit stuk te schrijven vanuit een vrouwelijk standpunt. Mijn ervaring is echter dat het meestal vrouwen zijn die over dit soort zorgen en overwegingen vertellen. Ik ken hun verhalen.
Mannen voelen zich vaak te trots om over dit soort onzekerheden te praten.
Hoe flauw is het niet voor een man om te zeggen dat je niet alleen op café durft te gaan? Of dat je aan een vriend niet durft vragen om samen een pint te gaan drinken? Nee, mannen geven niet graag toe dat ook zij hiermee worstelen. Maar nu doe ik onrecht aan de mannen die zich wel kwetsbaar kunnen en durven tonen. Zoals steeds geldt: je mag dit alles niet veralgemenen.
Maar goed. Wat doe je er nu mee? Het is moeilijk om daar een sluitend antwoord op te geven, maar één bedenking wil ik toch wel maken: is niet iedereen zelf verantwoordelijk voor het bewaken van zijn of haar persoonlijke grenzen?
Ik bedoel hiermee dat als die vriendin die avond geen zin heeft om mee te gaan naar theater ze maar zo assertief moet zijn om dit eerlijk en duidelijk kenbaar te maken.
Jij kan alleen de vraag stellen. De verantwoordelijkheid voor het antwoord ligt bij de ander.
Want alleen gaan zie je niet zitten.
Het zegt mijns inziens iets over hoe onzeker sommige vrijgezellen worden. 
