Ik ben Marie, 45 jaar, en ik vertel jullie graag mijn verhaal. Als jonge twintiger ging ik samenwonen met mijn vriend, de relatie duurde twaalf jaar.
Ik was te jong om samen te zijn met iemand, dat besefte ik pas achteraf. Eigenlijk was ik niet gelukkig , er was geen echte liefde, maar ik dacht dat het normaal was.
Ik leerde leven met de ergernissen, de egoïstische trekken van mijn vriend. Ah, misschien was ik al even egoïstisch, misschien ben je dat sowieso als de karakters te veel verschillen en geen van beiden wil inbinden? Ik had die relatie vroeger moeten stopzetten.
Gelukkig waren er geen kinderen, ik had die drang niet die vele andere vrouwen wel hebben. Mijn ex-vriend wilde trouwens ook geen kinderen, een van de weinige punten waarover we het eens waren.
In de jaren na mijn lange relatie ben ik vooral single geweest.
Na die relatie was dat voor mij een opluchting: eindelijk mijn zin mogen doen! Ik ben een sociaal persoon dus ik ging veel op stap. Ik volgde cursussen tekenen, schilderen en beeldhouwen. Je leert daar interessante mensen kennen. Ik sloot vriendschappen en kon met momenten echt genieten van het leven als single.
Na enkele jaren werd het weer moeilijk.
Ik verlangde naar een band met iemand, een speciale band, liefde. Maar telkens ik iemand leerde kennen krabbelde ik snel terug. Dan zag ik meteen negatieve kantjes in hem, zonder echte aanleiding. Ik was natuurlijk bang om weer hetzelfde mee te maken, weer in de kuil van een lastige relatie te vallen, weer niet meer te kunnen ademen.
Vroeger wist ik van niet beter maar nu zou ik daar niet meer in slagen. Ik had losse relaties, nu en dan een vriend, dat duurde enkele weken, nooit langer. Ik was absoluut niet gelukkig, ik zie nu in dat ik toen niet goed snapte waarmee ik bezig was, ik maakte mezelf ongelukkig.
Toen ik tegen de veertig aanliep, werd het pas echt moeilijk.
Was de beslissing geen kinderen te nemen wel de goede? Want binnenkort zou het te laat zijn. Ik liep er een hele tijd mee, maar toen heb ik me erbij neergelegd. Ik had geen vaste vriend, dus wat had ik moeten doen?
Ik legde me er dus bij neer, de liefde was niet voor mij weggelegd. En een last viel plots van mijn schouders. In mijn vrije tijd hield ik me bezig met schilderen en lezen. Uitgaan interesseerde me niet meer. Ik ging dus ook niet langer koortsachtig op zoek naar de liefde. Ik werd rustiger. Zo leefde ik enkele jaren, ik was tevreden met wat ik had, en ik zou wel zien wat nog zou komen.
Het zal cliché klinken, maar de liefde overviel me heel onverwacht.
Daar was hij plots, de man die me niet van hem deed weglopen, die me niet bang maakte. Ik ontmoette Hans in een galerie, ik ging op zondag vaak tentoonstellingen bezoeken, op mijn eentje.
Hij was er ook alleen en we raakten aan de praat. Hij heeft een zoontje van acht, het klikt heel goed tussen die jongen en ik.
Sinds een half jaar wonen Hans en ik samen. Zijn zoon is om de week bij ons, en geloof het of niet: ik geniet nu parttime van het moederschap. Ongelooflijk hoe het kan lopen, toch?
De relatie zit goed, er is liefde.
Deze keer is er geen sprake van een botsing der egos. Het is merkwaardig hoezeer we elkaar aanvullen, en ook hoeveel raakpunten we hebben. Dat is echt wel nodig in een relatie, weet ik nu.
Het is bijna te mooi om waar te zijn, ik geniet van elke dag!
