Het ringetje leek echt nergens op. Ik had je nog zo duidelijk gezegd: "geen Valentijnscadeau".
Maar luisteren is nooit je sterkste kant geweest nietwaar
Zo weinig inspiratie had je blijkbaar dat je het nodig vond mijn kinderen mee te nemen om een cadeautje voor mij te kiezen. Niet bij stilgestaan wellicht dat een meisje van 10 een andere smaak heeft dan eentje van 36.
Of was het je bedoeling om mijn kinderen duidelijk te maken dat jij degene niet was die een punt achter onze relatie zette, dat jij de arme stakker was, de brave goedzak die het op de valreep nog eens wilde goedmaken met hun mama?
Wel... met het zielige ringetje, Daarmee bevestigde je nogmaals dat je me na al die jaren nog helemaal niet kende. Het sterkte me enkel in mijn beslissing deze lege relatie zo snel mogelijk te beëindigen.
Tot overmaat van ramp sleurde je me ‘s avonds nog mee naar een Valentijnsdiner.
Had je mijn persoonlijkheid ook maar een kléin beetje doorgehad dan kon je geweten hebben dat dit voor mij zelfs in gewone omstandigheden “not done” is; allen op hetzelfde uur in het restaurant aankomen en dan - als kippen in een legbatterij - synchroon hetzelfde zeemzoeterige menu afwerken… néén!
Daar zaten we dan, uitgepraat. Zelfs je aankijken kon ik nog nauwelijks opbrengen. Moest ik nu doen alsof ik het leuk vond? Nog een laatste zielige toneeltje opvoeren? Doen alsof we nog een relatie hebben ?
Aan de tafeltjes rondom ons ging het er gezellig aan toe hoor; een gelach, gekir en gekakel van jewelste.
Ongetwijfeld allemaal nieuwe koppeltjes. Of stellen die het geluk mochten smaken een partner te hebben die wél met belangstelling luisterde naar wat ze te vertellen hadden - ach ja, je kon het wellicht ook niet helpen dat de dingen die mij boeiden je totaal niet interesseerden.
Na de ruim drie uur durende pijnlijke vertoning konden we eindelijk naar huis. Maar niet zonder dat je me erop gewezen had dat ik de ganse avond geen woord tegen je gezegd had.
Je kon immers niet weten dat ik wel ononderbroken mijn hersenen had zitten afpeigeren om toch maar één gespreksonderwerpje te kunnen vinden dat de ongemakkelijke stilte had kunnen doorbreken.
Iets dat ons allebei aansprak, dat ons nog even in vervoering zou kunnen brengen.
Maar ik vond niets, echt niet.
