Ik maakte al eens een distinctie tussen twee verschillende types gescheiden mannen. Voor het simpel te houden noemden we hen type 1 en 2 respectievelijk.
Type 1 waren de mannen die zelf de beslissing namen om een nieuw bestaan op te bouwen.
Type 2 dan degenen die achtergelaten werden.
Ikzelf ben een 1-tje,Ik heb zelf mijn koffers gepakt. Daarom ook dat veel van deze artikels geschreven zijn vanuit dit standpunt.
Het zou hypocriet zijn om te beweren dat ik me kon inleven in een type 2. Misschien zou ik het gevoel kunnen simuleren maar daar hebt u als lezer niets aan.
Maxima culpa
Volgens eindigen veel huwelijken in een echtscheiding omdat er een standaard opgelegd wordt die niet te halen is, althans niet meer in deze maatschappij. Misschien was hij nooit realistisch te behalen maar waren de vorige generaties gewoon beter in het verdringen van hun geluk. Waarom? Omdat het moest.
Is het dan toch inderdaad de maatschappij die aan mannen zegt dat het hun heilige graal is om te zorgen voor vrouw en kind? Om te fungeren als kostwinner en rots in de branding?
De man werd altijd het sterke geslacht genoemd omdat we nu eenmaal leven in een sexistische samenleving. Mannen krijgen nog altijd meer rechten dan vrouwen. Worden meer betaald dan vrouwen. Moeten meer verantwoordelijkheid nemen dan vrouwen? Let aub op het vraagteken.
Ik vraag me echt af of de moderne man kijkt naar zijn voorgangers
En deze rol dan gewoon overneemt van hun. Hij is de persoon die niet huilt of zijn gevoelens laat zien. De persoon die de spin dood als deze in de slaapkamer zijn intrede maakt. De man die de bokaal augurken open draait....
Waarom gooien zoveel mannen met zoveel verve de tonnen verantwoordelijkheid op hun eigen schouders en weigeren bijna halsstarrig alle hulp totdat ze op hun kniëen vallen...en het te laat is. En de scheiding roept. Als ik het had geweten had ik het misschien kunnen stoppen, nu kan ik alleen maar hopen dat u dit leest en er even over nadenkt.
Harder dan hard.
De deur achter je dicht gooien is nooit een eenvoudige stap. Zelfs wanneer er nog weinig is dat je bind aan je huidige leven, je verlaat nog altijd iemand waar je een lange tijd mee geleefd hebt. Je hebt dingen gedeeld, leef en lied. Zelfs wanneer je denkt dat het niet zo is, er zullen gelukkige momenten geweest zijn. Die dingen veeg je niet zomaar weg zonder er tenminste een paar gevoelens over te hebben. Je sluit een belangrijk deel van je leven af voor altijd.
Neem in consideratie dat elke kleine factor die je samen bindt het allemaal een pak moeilijker nog maakt. Je hebt misschien samen een huis gekocht, je hebt misschien samen een huisdier waar je om geeft. Als klap op de vuurpijl...je hebt misschien samen kinderen.
Voor de meeste mannen is de stap om dit allemaal achter te laten geen simpele beslissing. Veel mannen haken hier bij af en verkiezen ongelukkig te zijn al is het maar om al het bovenstaande te behouden. Weerom, het is hun “taak” om het gezin samen te houden ook als het ten koste gaat van hun geluk. Menig blijven liegen en een dubbelleven in stand houden om niet onder te gaan in een echtscheiding.
Ooit komt het uit
En de beslissing die je maakte om de vrede nog even te bewaren veranderd in een oorlogsverklaring op jezelf. Ik wens u allen de kracht toe om eerlijk te zijn, het is niet veel mensen gegeven.
Knabbelziel
De eerste weken van je nieuw leven zijn meestal gevuld met dualiteiten.
Aan de ene kant ben je gelukkig met je nieuwe kans. Of het nu een herwonnen vrijheid is om te zijn wie je bent of het is de liefdevolle aanwezigheid van een nieuwe partner, je ademt terug.
Aan de andere kant zijn de overblijfselen van je vorig bestaan altijd daar om je te kwellen.
Je hele omgeving zal zijn best doen om je te laten beseffen wat je bent. Een overspelige, een lafaard, hij die gevlucht is.
Schuld is het voornaamste wapen van de gekwetste achterblijver.
Jij bent gelukkig, zij zijn miserabel. Meestal willen ze je raken waar je ook maar geraakt kan worden en meestal werkt die schuld ook. Je voelt je slecht om wat je gedaan hebt.
Elk contact met je “ex” doet pijn, hoogstwaarschijnlijk aan beide kanten van de kloof.
In deze communicatieve wereld zijn er tientallen manieren om je te raken, om anderen te bereiken en de wetenschap te verspreiden wat voor een monster je bent om “zomaar” vrouw en kind achter te laten. Lang leve Facebook en andere sociale netwerken. U heeft de wereld meer veranderd dan u denkt.
