Als een scheiding ons kapot maakt van verdriet moeten we ons afvragen: ‘wat verliezen we nu echt?’ Een van de pijnlijkste dingen in het leven is verlies, en het contact verliezen met iemand van wie we houden kan ons hart breken. Veel mensen beslissen om te scheiden na jarenlange emotionele en fysieke vervreemding van elkaar.
Toch panikeren deze mensen als ze op het punt staan hun partner te verliezen. Meer nog, als jij degene bent die er al langer over denkt te scheiden, kun je je toch wanhopig gaan voelen als je partner je te snel af blijkt te zijn en zelf de scheiding aanvraagt. Hoe komt dat?
Vervreemden mensen binnen een relatie van elkaar en gaan ze min of meer hun eigen leven leiden, dan hebben ze toch nog een soort band met elkaar. Laat het ons een ‘veiligheidsband’ noemen. In de relatie hebben beide partners dan een illusie van veiligheid (gezamenlijk inkomen, eigen huis, materiële zekerheid) maar ze uiten geen oprechte vormen van liefde meer. Een veiligheidsband helpt de partners te geloven dat ze niet alleen zijn, terwijl ze meestal heel ver van elkaar af staan, op emotioneel valk zijn ze defacto al gescheiden.
De relatie kan lang geleden al beginnen slijten zijn, gaandeweg werden respect en affectie langzaam vervangen door routine en afstootmechanismen. De partners tonen elkaar minder en minder fysieke interesse en interesseren zich niet langer voor elkaar als mens. Op den duur kunnen ze elkaar zelfs niet meer kwetsen. Dus, wanneer zo’n relatie eindigt in een scheiding, verlies je niet de intimiteit die je ooit voelde voor je partner, maar wel het valse gevoel van veiligheid dat je jarenlang kende.
Het rare is nu: je mag nog zo veraf staan van je partner, als hij/zij met het nieuws komt aanzetten dat hij/zij wil scheiden, voelt dat voor jou aan als een mep in het gezicht, zelfs al liep je zelf al jaren met soortgelijke plannen rond, fantaseerde je over jezelf in een glorierijke toekomst zonder je partner. Toch voel je je nu verlaten, aan de kant gezet, onaantrekkelijk.
Door de scheiding voelen we ons afgewezen en luisteren dan vaak naar de destructieve stemmen diep vanbinnen in ons. We vallen onszelf aan, maar ook onze ex-partner. Eigenlijk voelen we vooral vernedering, meer dan echt verdriet over het verlies van de partner. We voelen ons niet in staat te overleven zonder hem/haar, en denken dat niemand ons ooit nog graag zal zien. Dit soort zelfkritiek heeft niet veel met de werkelijkheid te maken. Het is eerder een onbeholpen manier om met de situatie om te gaan.
Soms is het lastigste aan de scheiding gewoon dat de bekende en gekoesterde routine doorbroken wordt. Je comfortzone wordt onderuitgehaald.
Eén van de twee moet verhuizen, misschien moet je weer meer gaan werken om rond te komen, misschien voel je je mislukt naar anderen toe, naar je vaak intussen volwassen kinderen bijvoorbeeld, omdat je relatie is gestopt. Maar mis je je ex-partner echt? Of mis je eerder de gewoontes van vroeger, je huis, je oude buurt?
Veel van de relaties waarin mensen van elkaar vervreemden, waarin ze elkaar soms niet eens meer aardig vinden, blijven ook duren, zeker in vorige generaties. Die mensen blijven soms samen tot de dood, maar meestal zijn ze niet zo gelukkig, kennen ze veel ergernis, veel eenzaamheid.
Probeer dit soort breuk daarom als een nieuwe start te zien, het is inderdaad allemaal niet makkelijk, je moet weer op eigen benen leren staan, maar de kans is groot dat je er over een tijdje anders over zult denken.
En dat je trots zult zijn omdat je je leven in eigen handen hebt genomen, omdat je niet bij de pakken bent blijven zitten. En wie weet, misschien kom je nog een mooie, nieuwe liefde tegen. Alles is nu immers mogelijk.
