Als je dat overluide gedoe loskoppelt van zijn context, een meningsverschil bijvoorbeeld, krijg je er een betere kijk op.
Wanneer roepen we? Wanneer verheffen we onze stem? Het antwoord is simpel: als we gehoord willen worden.
We willen allemaal graag gezien worden. Dat is een van de diepste wensen of behoeften die een mens heeft.
Een onderdeel van dat graag gezien worden is onze mening mogen zeggen en merken dat de andere ons gehoord heeft. We staan er niet bij stil hoe belangrijk dat is.
Hoe zou het zijn om de volgende keer dat je partner of je kind iets naar je roept eens anders te reageren.
Misschien ben je het gewoon om uit je slof te schieten en de roeper onmiddellijk terecht te wijzen. Of misschien ga je zelf ook je keel openzetten.
Hoe zou het zijn om rustig te zeggen: ik hoor dat je dit naar me roept, daaruit besluit ik dat je écht wilt dat ik je hoor. Ik héb het gehoord en nu ga ik even zitten en naar je luisteren.
Je zult verbaasd staan wat de impact van die houding is, voor beide partijen. De schreeuwer hoeft zijn stembanden niet meer te martelen, want hij krijgt respons. Hij voelt zich gehoord en daarmee is de spanning al voor meer dan de helft opgelost.
Ook jij die toegeroepen werd hoeft je stemvolume niet (meer) op te voeren. De andere krijgt de kans om te zeggen wat hij kwijt wilt. Als hij weer de wettelijke grens qua decibels overschrijdt, kan het helpen om rustig en neutraal te herhalen wat hij uitgeroepen heeft, met de boodschap dat je het gehoord hebt. Om dat laatste gaat het.
Gewoon luisteren levert geen verlies op, voor geen van beide personen. Het betekent niet dat je daardoor akkoord gaat met de andere en meestal is dat ook niet wat de andere verlangt. maar het is wel het begin van de oplossing.
Gehoord worden en je mening mogen zeggen is al heel wat. Meestal voldoende om tot een gesprek te komen, waarin beiden hun mening kunnen uitspreken en te voelen en weten dat ze gehoord worden.
Neem daarbij in rekening dat de manier waarop dingen gezegd worden vaak meer impact of gevolg hebben dan wát er gecommuniceerd wordt. Hoe voelt het om bij de eerstkomende luide confrontatie met kind of partner dus niet te tieren: Hé! Ik ben niet doof!!, maar te doen wat hierboven staat.
Duidelijk maken dat je het gehoord hebt, dat je wilt luisteren en dat ook effectief doen. Dat betekent even de moeite doen om voordat je jouw visie naar voor brengt, zonder faken en met aandacht te luisteren naar hoe de andere de dingen ziet.
Zo een simpele wijziging van aanpak kan veel oplossen. Het doet wonderen en het verplicht je tot niets. De kans bestaat dat het een interessant gesprek wordt waaruit je kunt besluiten dat de andere gewoon een andere visie heeft. Noch meer, noch min.
