Onlangs sprak iemand me over het zoeken naar sociale contacten.
Als alleenstaande moeder die al enkele jaren zonder partner is vult ze haar dagen vooral met te gaan werken, voor de kinderen te zorg en en het huishouden.
. . Daarnaast zoekt ze naar manieren om in contact te komen met anderen. Niet in de eerste plaats om een partner te zoeken, maar gewoon uit een behoefte aan mensen rondom haar.
Vriendinnen en familie zijn er wel, maar je kan die mensen ook niet elke dag vragen.
En bovendien zijn die mensen uiteraard ook vrij om eens ‘neen’ te zeggen. Mensen zoeken een zekere regelmaat in contacten.
Er bestaan heel wat verenigingen voor alleenstaanden die activiteiten organiseren. Goede verengingen die voor heel wat mensen van heel groot belang zijn. Ze organiseren vaak meerdere activiteiten per week zoals wandelingen, fietstochten, bioscoopbezoek, theater, concerten, praatavonden en dergelijke.
Het enige nadeel wat ik wel eens hoor van mensen: je zit in een zekere ‘niche’. Je lijkt wel officieel een ‘alleenstaande’.
Mensen laten zich niet graag in een hokje dringen en willen liefst ‘gewoon’ zijn. Gaan wandelen met een vereniging voor alleenstaanden was wel leuk, maar het was niet wat ze zocht.
Je kan hierop reageren met de redenering dat ze moet volhouden en dat het wel goed komt. Ze zal wel die mensen wel beter leren kennen. Ze kan misschien iemand die haar aanstaat eens thuis uitnodigen of apart mee uit nemen. Dat klopt wel en eerlijk gezegd heb ik dat allemaal ook gesuggereerd.
Maar ik denk dat we ons er niet altijd van bewust zijn hoe moeilijk het is om sociale contacten te leggen en te onderhouden. Een vrouw van 40 is geen tiener meer. Tieners komen in school in contact met nieuwe mensen. Of bij de jeugdbeweging of de sportclub.
Een vrouw van 40 heeft haar kinderen en haar job. Dat slorpt op zich al veel tijd en energie. En dan wordt er verwacht om op het afgesproken tijdstip op een bijeenkomst te zijn en daar vrolijk mee te babbelen en te socializen.
Ik wil hiermee vooral enig begrip vragen voor de zoekende alleenstaanden die van overal de druk voelen om sociaal te zijn, mee te doen, het verenigingsleven in te duiken,… maar die niet van nature die sociale beesten zijn die sommige anderen wel zijn. Daarmee draag ik natuurlijk geen voorstel voor een oplossing aan, ik weet het.
Daarom ga nu toch even een poging wagen met twee suggesties. Een: zou het mogelijk zijn dat verenigingen voor alleenstaanden zich niet te sterk als dusdanig profileren? Vroeger zaten KWB, KAV en andere socio-culturele verenigingen vol. Toch niet alleen met getrouwde huisvaders en huismoeder?
Om eerlijk te zijn: tegenwoordig hoor ik er nauwelijks nog van. Ik meen mij te herinneren uit mijn kindertijd dat de KWB actief aan huis leden kwam ronselen. Ook bij ons thuis, al was mijn vader een zelfstandige. Ik woon nu meer dan acht jaar in het dorp waar ik nu woon en heb nog niemand van de KWB over de vloer gehad.
Als ik me in het verenigingsleven wil storten moet ik zelf actief stappen zetten. Niets op tegen, maar heel wat mensen vinden moeilijk de weg (of durven niet zo goed de stap zetten ) en hebben het nodig dat men naar hen toe gaat. Maar stel je voor dat je als vereniging voor alleenstaanden naar de mensen toe stapt. Hoe komt dat over?
Met de ontzuiling is het verenigingsleven mijns inziens verzwakt. Mensen blijven meer en meer alleen staan. Er ontstaan wel andere verenigingen, maar die situeren zich vaak rond een bepaalde doelgroep of een bepaald thema, wat voor velen drempelverhogend werkt. Twee: naar mijn aanvoelen, maar ik geef toe dat ik er een zeer beperkte kijk op heb, worden nieuwe deelnemers niet echt onthaald. Als je als nieuw lid naar een vereniging gaat kan het goed zijn dat men aandacht aan je besteedt. Dat je verwelkomd wordt en er enige zorg aan je wordt besteed. Dat hoeft niet te opzichtig of theatraal. Je moet niet betuttelen, maar aandacht voor de moeilijke stap die mensen zetten naar een nieuwe omgeving werkt zeer motiverend.
Toen ik onlangs mijn dochter voor het eerst naar de jeugdbeweging bracht stonden er twee leidsters die mij en mijn dochter ontvingen. Onze komst was nochtans niet aangekondigd. Mijn dochter kreeg even aandacht op een heel ‘gewone’ manier.
Ze mocht enkele keren komen om te proberen en als ze dan besliste om te blijven komen verwachtte men pas een bijdrage voor de verzekering. Twee minuten later was ik weer weg, maar ik vertrok met een heel goed gevoel. Ik had snel en op een ongedwongen manier de nodige informatie en mijn dochter voelde zich op haar gemak.
De kans is groot dat ik hier reactie op krijg. Geen probleem. Misschien vergis ik mij, maar ik baseer mij op ervaringen die ik hoor van cliënten. Ik wil vooral zeggen: verenigingen zijn belangrijk, heel belangrijk. Maar het sociale weefsel is verzwakt.
Traditionele (socio-culturele) verenigingen hebben niet meer de wervingskracht van vroeger en nieuwe verenigingen richten zich op een bepaald publiek of bepaalde problematiek wat drempelverhogend werkt.
REACTIES:Dag Ik ben een alleenstaande moeder van 40 jaar oud. Ik ben franstalig maar ik wens mensen te ontmoetem en om mijn nederlands te pratijke. Ik heb een dochter van 12 jaar oud Is het mogelijk te registreren me ? Alvast bedankt Sonia Door Sonia Puente uit Vorst
94.224.19.212
------------------------- Wat me vooral bijblijft als je toch is een stapje in de wereld zet als alleenstaande ben je vaak het 5de wiel aan de wagen zie dit in kenniskring die ik niet heb ! Want als alleenstaande denkt iedereen dat je op HUN partner uit bent zit nu al 4 jaar 7/24 thuis kom enkel buiten voor de boodschappen en werk . Stilaan verstik je in die eenzaamheid vele vergeten ook nog is dat je als alleenstaande met kind weinig marge hebt om uit te kunnen gaan als iemand een oplossing weet graag !!!!! Ben geen persoon om op cafe te gaan en al helemaal niet alleen
Door Caroline uit Meerdonk -------------------------
Ik was eens op zoek naar een vereniging voor alleenstaanden maar vanaf een leeftijd van 25 jaar. Heb iemand in de familie die echt wel mensen wilt leren kennen, niet zozeer voor relatie maar puur vriendschap om samen iets te doen en eventueel op reis mee te gaan. Het is heel moeilijk om voor die leeftijd een vereniging te vinden. wel voor oudere generatie. Wat Willy uit Herent schrijft, klopt inderdaad. Ikzelf zit ook in het bestuur van een vrouwenvereniging en het is heel moeilijk om mensen op onze avondactiviteiten te krijgen laat staan jongere vrouwen. Er bestaan zoveel datingsites om te zoeken naar een partner maar spijtig genoeg geen sites om te zoeken naar vrienden. Mensen die eventueel zelfde interesse hebben en zo in contact kunnen komen. Anderzijds moeten mensen eens durven uit hun vertrouwde omgeving komen. Die eerste stap is dikwijls de moeilijkste maar is dikwijls de moeite waard om het te proberen.
Door Bernadette uit De Haan
------------------------- Je zichtbaar maken kan ook buiten internet. Sluit je aan bij een sportclub, een hobbyclub. Ga eens naar de bibliotheek en kijk eens rond. Je vindt er alleenstaanden genoeg. Of naar het wassalon. Naar het theater, of ga naar een dansvoorstelling, of ga zelf dansen. Volg cursussen. En de rest hangt van jezelf af, je gaat toch niet eeuwig zitten kniezen in een hoekje? Door Simon uit Kemzeke
------------------------- Ook ik ben een alleenstaande en vind het niet altijd prettig ook al heeft het ook zn voordelen. Vaak kom je op dingen waar het altijd over vakanties gaat. Ik heb geen budget voor een vakantie! Een paar leuke vrienden zou al fijn zijn. Mijn vrienden zitten verder weg aangezien ik terug naar Limburg gegaan ben door de heimwee. Hier moet ik weer opnieuw beginnen en als late veertiger valt dat niet mee. Vaak word je ook niet voor vol aangezien als je geen partner naast je hebt. En zou je een parnter zoeken dan zie je toch dat veel, niet alle, mannen liever een vrouw hebben van een generatie jonger en zulke leeftijdsverschillen zie ik niet zitten. Vaak zie ik om me heen dat mensen van een oudere generatie altijd weer iemand tegen het lijf lopen zonder het internet nodig te hebben, waarom lukt het mij dan niet?? Wie herkent dit? Door Brigitte uit Gennep
------------------------- ik denk voor me zelf dat het me goed zal doen na al die ellende die ik heb meegemaakt Terug eens onder de mensen kan komen en voor ontspanning zullen zorgen Want ik zelf was al die jaren het vijfde wiel aan de wagen verder hoop ik van jullie iets te horen . Bedankt Door Adrienne marien uit Stabroek 2940
------------------------- Luc
Ik begrijp uw visie, helaas zijn er een facetten die u over het hoofd heeft gezien: de meeste verenigingen werken met vrijwilligers en dat schept een probleem van continuiteit in het beleid en tegelijk een probleem van onderbemanning.
Daarnaast noteren we een dalende interesse zowel bij ouders als bij de jeugd. Voor zover we al eens onze vereniging voorstellen tijdens een gesprek met buitenstaanders blijkt het enthousiasme redelijk laag.
Onze werkwijze en het sociale engagement lijken niet meer aan te slaan in de moderne "ik" maatschappij.
Laat ons hopen dat het een slingerbeweging is en de revival op komst. Of dat de overheid de verenigningen en hun sociale impact helpt promoten.
.
