Het boeit, ontroert, maakt machteloos, maakt je kwaad
Een alleenstaande moeder
Akkoord. Alleenstaande vaders bestaan ook en dat is even erg, boeiend, ontroerend enzomeer, maar ik kom het minder tegen onder mijn cliënten.
Een alleenstaande moeder, ze houdt je bezig. Ze grijpt je naar de keel.
Hoe ga je verdomd om met die opgroeiende kinderen. De papa (ik heb het nu even over de gescheiden alleenstaande moeder) trekt er zich vaak even weinig van aan als in de jaren dat ze getrouwd waren.
Of is dat alleen maar een subjectief gevoel van mevrouw?
De verschillen in opvoedingsstijl tussen man en vrouw – die trouwens vaak mee tot de relatie breuk hebben geleid – worden vaak nog een stuk scherper na de scheiding. Dit geeft nog extra frustraties.
Maar voor alle alleenstaande ouders geldt: je staat er schijnbaar alleen voor. Lees ook Kinderen te koop
Ik schrijf ‘schijnbaar’. Het klopt natuurlijk dat je niet met je partner kan praten over hoe je dag is geweest en welke problemen de kinderen hebben gesteld.
Het is inderdaad ook zo dat je relatie partner er niet is om je te steunen of bij te staan op het moment dat je bvb een conflict hebt met die verdomde puberzoon.
Toch mag je niet vergeten dat je niet écht alleen bent. Vaak zijn er in je relatie kring toch nog je ouders, die wellicht een pak levenservaring hebben. Of je broer of zus die zelf kinderen hebben. Of vrienden en vriendinnen.
En als je geen ouders, broers, zussen of vrienden meer hebt zijn er nog altijd de andere ouders aan de schoolpoort (als je nog kleinere kinderen hebt) of de ouders van de vrienden van je zoon of dochter.
Je mag het belang van het contact (‘sociale toetsen’) met andere ouders niet onderschatten.
Gewoon van andere ouders te horen dat het bij hen thuis ’s morgens ook een heel gedoe is om de kinderen klaar te krijgen kan al zeer helpend zijn.
Het is heus niet alleen bij jou dat de zoon of dochter treuzelt bij het eten. Of dat je tien keer tegen je dochter moet zeggen dat ze haar tanden moet gaan poetsen.
Akkoord, dit is niet uitsluitend voor de alleenstaande moeder,
Maar, hoeveel mensen ik al gehoord heb dat het elke dag opnieuw een strijd is om op tijd klaar te geraken. Ook al sta je goed op tijd op.
Telkens opnieuw slaagt je kroost erin om tegen de deadline aan te schurken. Maar als je kan afwisselen en niet alles op de schouders van één persoon terecht komt is het wel een stuk draaglijker.
Als ouders die niet gescheiden zijn al tegen elkaar mogen klagen, waarom zou je dat dan als alleenstaande moeder niet mogen. En daar wringt wel eens het schoentje. De alleenstaande moeder (en ja, hier is het toch vaak de alleenstaande moeder) voelt vaak meer schroom om over moeilijkheden in de opvoeding te praten met een andere moeder.
Niets is zo heilzaam als het eens gewoon kunnen zeggen en (herkenbare) verhalen van anderen te horen.
Mensen met een afgebroken relatie of die hun partner verloren worden met heel wat pijn en verdriet geconfronteerd. Maar ook staan zij voor een enorme opdracht: het leven alleen verder zetten. Vaak komen sociale relaties onder druk (daarover valt ook nog heel wat te zeggen).
Het klinkt logisch, maar heel wat alleenstaanden zullen terecht zeggen dat het gemakkelijker gezegd dan gedaan is: onderhoud je sociale netwerk.
Het is geen overbodige luxe bij (onder meer) de opvoeding van de kinderen
Hoe ga je verdomd om met die opgroeiende kinderen. De papa (ik heb het nu even over de gescheiden alleenstaande moeder) trekt er zich vaak even weinig van aan als in de jaren dat ze getrouwd waren.
