Ongelooflijk fantastisch zomerweer die maand April. Mijn twee kleine rakkers van zeven en van negen zitten vol adrenaline van de overvloed aan zonneschijn.
De paasvakantie drukt hen twee volle weken in mijn aandacht en mijn armen. Na lang discussiëren toch verlof gekregen op het werk. Het feit van alleenstaande moeder gaf uiteindelijk toch de doorslag. Er zit dus nog gevoel in deze rare wereld.
Al wordt het drukker met die jonge knapen dan achter mijn klein bureeltje.
Van s ’morgens vroeg tot s ’avonds laat in de weer omdat ze zich gelukkig zouden voelen. We trekken er een dag op uit , naar een domein om gaan te zwemmen, in de speeltuin rond te hangen. Met mijn 34 jaren moet dat lukken.
Hoewel zonder hulp is het voor een alleenstaande moeder nooit simpel .
Papa is een jaar geleden plotsklaps weggevallen. Dat idiote ongeval dat niet mocht zijn, is langs geweest. Ik moet nu vechten en sterk zijn voor hen. Alles in stukjes kappen elke maand. Keer op keer.
Want dat krijg je er dan gratis bij: het financiële stuk om op te kauwen. Eén loon in de plaats van twee. De ene maand wat meer, de andere maand wat minder. De uitstap is speciaal voor hen, al moet ik het achteraf bekopen. Zowel emotioneel, fysiek als financieel.
Maar ik wil hen echt iets geven. Niet eenvoudig met z’n drieën van mijn karig loontje. Voor mezelf wordt dit een helse jachtige dag, voor hen een wereld van jolijt en fun beleven.
Misschien blijft vandaag de vraag naar papa achterwege. Komt hij nu echt niet meer naar huis? Die jonge hersens eens ontluchten met een dagje dolle pret. En daar doe je het dan voor, al knaagt het bij jezelf, was hij nu maar hier. Met de trein een stukje en dan een ritje met de bus tot aan het speel domein. Ticketjes kopen, drankjes, misschien een frietje met een curryworst of hamburger. Het moet kunnen deze dag.
Dat dagelijks gevecht om alles rond te krijgen Kinderen laten opstaan, eten en naar school, rap, rap naar het werk. Om 5 uur kinderen uit de nabewaking, ze aan hun huiswerk zetten, eten maken, eten , nog wat spelen als de strijk of kuis en was niet roept.
Oef ze liggen in hun bed. Even rusten in de zetel. Klaar voor een volgende dag. Verdomd de wereld is soms hard in tegenspoed en je er alleen voorstaat zonder relatie partner.
" En mama dit en mama dat, en dat was dit en dat."
Moegestreden komen we thuis. Het was voor hen een gouden dag dat is duidelijk. Oef ze liggen in bed. Morgen blijf ik ietsje langer liggen in mijn bed. Ook voor mij is er een stuk vakantie, al is het dan maar tot negen uur .
Maar die glimlach van die kleine knapen geeft je s’ avonds weer de moed om de volgende ochtend op te staan met de gedachte zoals manlief het altijd zei.
Komaan, het is voor een stuk voor hen dat je het doet.
Bruno
REACTIES:Ik ken het gevoel helemaal want sta er ook al meer dan 1 jaar helemaal alleen voor! De liefde voor onze oogappels en hun liefde geven ons de kracht er iedere dag weer te staan!
